Κλειστά παράθυρα σιωπή μεσημεριού/
Και στην γυαλάδα ενός χεριού κοιτάζω όσα δε κατάφερα/
Κι εκει στο δίπλα μαξιλάρι είναι αυτή/
Με κάθε πόθο της κρυμμένο στο συρτάρι με τα διαφορά/
Μες τα στήθια μπετό, απ’ τον πρώτο εμετό/
Και από τον πρώτο πυρετό την πρώτη αρρώστια μου/
Στην καρδιά της χλιδή, απ’ το πρώτο φιλί/
Και απ’ την αριστερή θηλή μέσα στο στόμα μου/
Και κείνη την στιγμή την θάλασσα ερωτεύτηκα/
Την μανά την γυναικά και το γάλα που ηπία ρεύτηκα/
Και ίσως για αυτό αυτή η γη είναι στρογγυλή /
Γιατί ο κύκλος είναι σχήμα θεϊκό όπως ονειρεύτηκα/
Και εγώ σε πέλαγα, έπαιζα γέλαγα/
Και αυτή κλεισμένη σε μια άδικη αμφίεση/
Και κείνο το κορίτσι έγινε γιαγιά/
Που στο χαμόγελο φορά την πιο γλυκιά της καταπίεση/
Εκεί στο δίπλα μαξιλάρι το δεξί/
Κοιμούνται όσα στην καρδιά της πάντα έκρυβε μια βασίλισσα/
Και εγώ ένα πιόνι σε μια ασπρόμαυρη γη/
Που δε το άκουσες ποτέ όσο δυνατά και να σου μίλησα/
Και αυτή στο δίπλα μαξιλάρι ψάχνει ανέμους φαντασίες και έρωτες παράνομους/
Και αυτή στο δίπλα μαξιλάρι ψάχνει διάβολους φόβους και λογούς τόσο παράλογους/
Και αυτή στο δίπλα μαξιλάρι κάνει τάματα ξυπνά και μαγειρεύει απ τα χαράματα/
Κάνει στο δίπλα μαξιλάρι μεροκάματα, πνίγει φιλιά μέσα στα δάκρυα και στα κλάματα/
Γυρίζω πλευρό, δεξιά της εγώ/
Και στην αριστερή πλευρά κοιμάται η καύλα μου/
Και από τα πιο μεγάλα βάθη ως τον αφρό/
Εκεί επιπλέω όσο δίπλα σιωπηλός κάνω τη βάρδια μου/
Σαν το γλυπτό εκεί στο δίπλα μαξιλάρι αριστερά/
Κοιμάται ο άνθρωπος ο φίλος και η λύση μου/
Και εγώ της λύνω έναν κόμπο την φορά/
Όπως και εμένα η τέχνη διορθώνοντας τη φύση μου/
Αναπνέει βαθιά, με δυο χείλια υγρά/
Και αυτή την μυρωδιά που πήρε από την μάνα της/
Και κάθε της καμπύλη μοιάζει με γκρεμός/
Και εγώ ζητιάνος που ζητάει μια θέση μες το θαύμα της/
Και δε χωράνε όρκοι μέσα στους σπασμούς και τους σεισμούς/
Που της προκαλεί το απόγονο το πλήθος μου/
Πριν ξημερώσει θα με φάει σαν θνητό/
Σα τη σκηνή των λουλουδιών σε μια ταινία για το τοίχος μου/
Στην ψυχή της σπαθιά, και η ψυχή μου βαθιά/
Μα πως να σβήσω τη φωτιά μέσα στο σώμα της/
Και από την σάρκα την καυτή ως την καρδιά την ψηλαφίζω/
Αλλά πέφτω στα καρφιά που έχει στο στόμα της/