Stixoima - Kόκκοι του Bυθού Μου lyrics

Ένας πατέρας και ένα ψεύτικο χαμόγελο/ Δυο γυναίκες μες το σπίτι μου το σιωπηλό/ Ανακαλώ την μνήμη μου παρακαλώ/ Και μες το νου μου σα τρελός ψάχνω για κόκκους του βυθού μου/ Όσο εθίζομαι ζωή τόσο βυθίζομαι/ Μέσα στο κέλυφος της γης άνθρωπος χρίζομαι/ Και όσο ψάχνω στον βυθό χάνεται ο ήχος μου/ Ψάχνω τα τούβλα φτιάχνοντας ξανά το τοίχος μου/ Ένα σχολείο ένα θρανίο και ένα βιβλίο/ Που σαν ηχείο μου μεταδίδει την αλήθεια του/ Σαν το παιδί σε ένα πορνείο κρύο σαν ψυγείο/ Και ένα σαρκίο που όλο βύζαινα τα στήθια του/ Και μες τους κόκκους του βυθού μου βρισκω ψέματα/ Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι πάλι βλέμματα/ Σαν άτομα σε σχάση, σαν δυο καμένα δάση/ Θυμόμαστε ταυτόχρονα την πιο βαθιά μας στάση/ Σαν τον Χριστό σε μια σκηνή τόσο φθηνή σα το παιδί ενός ξυλουργού που σταυρώσανε για ένα κήρυγμα/ Σα διαιτητής σε ένα παιχνίδι τόσο πουλημένο που οι οπαδοί του με σκότωσαν για ένα σφύρηγμα/ Στον καμβά μου ζωγράφος, στον βυθό μου μονάχος/ Τα πόδια μου στο κέλυφος στο μυαλό μου το λάθος/ Στην καρδιά μου το πάθος, στην ψυχή μου ένας βράχος/ Σε ένα πλανήτη που έχει γίνει υδάτινος τάφος/ Μιλάω για τα προσωρινά που γίναν μόνιμα/ Συνθέτοντας το ψυχικό μου οικοδόμημα/ Είναι η πλευρά η σκοτεινότερη του νου μου/ Ψάχνοντας για σένα μες τους κόκκους του βυθού μου/ Εγώ είμαι αυτός που μεταφράζει το εγώ σου/ Και συ είσαι αυτός που κάνει τον μαλακά στο κοινό σου/ Θρησκεία και ήθη μεγαλουργήσαν εντός σου/ Και συ ανατινάζεσαι φονιά για τον θεό σου/ Σα τους προδότες κρεμιόμαστε στον υμένα της/ Τα μαύρα μας πανιά φουσκώνουν στον πυθμένα της/ Σαν ψεύτες πάντοτε χορταίνουμε το ψέμα της/ Σαν δολοφόνοι ζεσταινόμαστε στο αίμα της/ Και αυτοί οι κόκκοι αστέρια πέσανε στην θάλασσα/ Και κάθισαν σαν τα ταλέντα που τα παράτησαν/ Σαν τα πουλιά που μετανάστευσαν χάθηκαν/ Σαν ερωμένες μανές που φύγαν και ξαναγάπησαν/ Και εγώ σκυφτός στον εγκεφαλικό υμένα μου/ Ψάχνω για κόκκους που έχω χάσει στον πυθμένα μου/ Ψάχνω για ταύρους που έχουν πέσει στην αρένα μου/ Μες τα βιώματα και μες τα απωθημένα μου/ Σαν υποβρύχιο στον πάτο του ωκεανού που σάπισε και έγινε τάφος για όλους τους ναύτες του/ Σα διαλυμένη πόλη σε μια διαλυμένη χώρα σε ένα κόσμο που αργοπεθαίνει κάτω απ’ τις στάχτες του