Πιάνω απόσταση που ούλλα να μετρήσω τι αξίζει ένα σώμα που τρεκλίζει μ' ένα στόμα που τσιαττίζει τζαι εν τραυλίζει? Τι αξίζει ο λυρισμός σ' ένα μακρινό ταξίδι που εν υπάρχει γυρισμός? Πιάνω απόσταση που σένα τζαι που ‘μένα ταυτοχρόνως για να δω τι αλήθκεια μου έδωκε ο περασμένος χρόνος - ενας δρόμος ούλλο χαντάτζια τζαι ανηφόρες Ένας χρόνος που εκατέβαζα τες ρίμες σαν τες μπόρες! Πιάνω απόσταση τζαι θάρρος να τα δώ ούλλα κατάματα τζαι ας μάθω πως επίασειν χαμένα ούλλα τα τάματα που έκαμα για τούντην ιστορία τζαι το αύριο τζαι εγέμωνα κάθε εφτομά ανάμισι τετράδιο πιάνω απόσταση που το άχτι μου το μουσικοδερμένο τζαι αν φκω ορκίζουμε πως εν θα επιμένω εννα μπώ ξανά στη τρύπα μου να τα λέω τα γαμημένα τόσα χρόνια εν είχα πρόβλημα που εν είχα κανένα… Πιάνω απόσταση που ούλλα, να τα δω ούλλα που πάνω τι κερδίζω τζαι τι χάνω στα πειράματα που κάμνω? Τι εννα μείνει? Τι εννα φύει με τον αέρα? Ποιος ο λόγος που σκαλίζω την πληγή μου κάθε μερα? Πιάνω απόσταση που ούλλα για να έβρω τον Ιούλιο αφήνω για λλιο Κομπολόι τζαι Ανεμούριο τζαι βλέπω τη ζωή μου σαν ταινία για να μάθω αν έσιει νόημα τούτη η ιστορία… Πιάνω απόσταση που ούλλα όσα εμίσισα τζαι αγάπησα να μάθω αν αξίζουν όσα εμάζεψα τζ' εκράτησα τζ' αν άρκησα, κάλλιο αργά παρά ποττε έχω μαζί μου όσα έζησα τζαι νιώθω κόμπλε! Πιάνω απόσταση τζαι άησμε στην αυτοκριτική μου: -εν η ανάγκη μου να κάθουμαι να φκάλλω την ψυσιή μου -εν η αρχή μου να μετρώ τα όσα γράφω τζαι -αν δεν τα έβρω σωστά εν θα γράψω τίποτε άλλο… Πιάνω απόσταση τζαι βάλλω μεταξύ μας εναν τοίχο όι για να σου χωστώ θέλω να σε πεθυμήσω… Εν θα φύω, εξανάπα σου το κάπου μα ο καθένας μας χρειάζεται τζαι λίο την μοναξιά του… Πιάνω απόσταση που το τζελλί μου το στιχοστημένο τόσα χρόνια εδίουν δύναμη σε κάθε κουρασμένο σαν τον ξένο, που σ' αγαπά τζαι ας μεν με ξέρει… Εζήτησες μου φώς τζαι εγώ εκατέβασα το αστέρι! Πιάνω απόσταση τζαι στήνω τον ευατό μου στα 2 μέτρα γιατί τούτη ανταρσία έκαμε την ψυσιήν μου πέτρα θέλω να τραβήσω πίσω, να κάμω απεξάρτηση να μεν χάσω την άνοιξη που την πολλή την άρνηση… Πιάνω απόσταση τζαι άησμε στην αυτοκριτική μου: -τελικά η μουσική μου εν η μόνη πλερωμή μου τζαι αρκεί μου! Τούτη φίλε εν η απάντηση τζαι ο λόγος που το ραπ εγίνηκε μου εξάρτηση…