Pater Potapios - Psixologos lyrics

Μεγαλώσαμε αγαπώντας τους γονείς μας, στην πορεία τους μισήσαμε για λίγο και ως ενήλικες τους μοιάζουμε στα χείριστα μισώντας σαν τον Κάνιμπαλ ή σαν τον Ντόριαν Γκρέι το πορτραίτο μας στον ήλιο Λέμε είναι η σκιά που φταίει ενίοτε, παραμορφώνεται υπό το βάρος της ευθύνης -που και που- όποτε που και που να την ξεχάσεις τείνεις φθίνεις, όπως και η κριτική μας, συλλογική ικανότητα Δεν πειθόμαστε απ' το πιο καλό επιχείρημα, μα από αυτόν που τελευταίος μιλάει -ατόπημα- Γιατί αν το ποίημα κάποιος από το βήμα απλώς καλά πει λίγο συναισθηματισμό αν στο λόγο του κάπως συμπεριλάβει κι αντιτίθεται επαρκώς δίχως την κριτική που του αξίζει να λάβει Κι όσο κόσμος τον χειροκροτεί ασταμάτητα, ταυτόχρονα τα όσα είχε πει ο πρώτος φαίνεται να τα ξεχνάει Σκανδαλοθηρικός ο κόσμος, να πως την ώρα περνάει: Θίγεται πια απ' τα πάντα Πάντα μετά από ένα καλό καβγά νιώθει ατάραχος, πιο ελαφρύς και χαίρεται ασυναίσθητα γιατί έχει ξεθυμάνει Δε γαμιέται, δίνουμε ό,τι χρειαζόμαστε εμείς περισσότερο: συμβουλές στον καθρέφτη μιλώντας και πάλι με δεύτερο πρόσωπο Ναι, βρήκα λοιπόν μια ακολουθία: εξού και από το που πηγάζει ίσως η υποκρισία Κινούμαι λοιπόν παρατηρώντας τον κόσμο κυρίως ψυχολογώντας κι εμένα παράλληλα, διορθώνοντάς με πλαγίως κι αν αργεί ως το πρωί να βγει ο ήλιος ύπνος δε θα με πάρει. Τελευταία κοιμάμαι σπανίως Τα άσπρα γάντια του δεν μαρτυρούν πως είναι ψυχολόγος Και τα μάτια του κανένας δεν τα βλέπει, υπάρχει λόγος Το πρωί ένα με τον κόσμο όμως το βράδυ πάντα μόνος Τα πορίσματα του αμέτρητα κι ό,τι τα κάνει έγκυρα είναι ότι κανονικός δεν είναι αυτός ο ψυχολόγος Η έκβαση των πραγμάτων πάντοτε αυτονόητη φαίνεται στους παρατηρητές της, ιδίως μετά το συμβάν Το φαινόμενο “πώς και δεν το ‘χα σκεφτεί πιο πριν πριν” λέγεται το να δικαιολογούμε την άγνοιά μας εκ των υστέρων μοιάζει το παν Παρατηρώ πως όπως κι ο ηθοποιός, έτσι κι ο άνθρωπος κινείται βάσει ό,τι του πει ο ρόλος Οι συνεργατικές ομάδες μας, ορίζονται με το ποιος είναι ο κοινός μας στόχος: βοηθάμε ο ένας τον άλλον να συντηρήσουμε την ψευδαίσθηση να τους πείσουμε από την σκηνή πως αυτό εδώ είναι αλήθεια Κι οι ρόλοι διάφοροι. Κάποιοι οικουμενικά αρεστοί, κάποιοι αδιάφοροι: επιλογή από λίγους Ρόλοι όσοι κι οι άνθρωποι κι η αλληλουχία σύντομη συχνά και ασυνάρτητη: είναι η επιρροή του σμήνους Τα μάτια κρυψώνες του αληθινού προσώπου Ένας ερευνητής κι ένας θεατής κρυψίνους Ένας ασθενής απλά κι ένας επιστήμονας Ένας ερευνητής κι ένας θεατής κρυψίνους Ψάχνουμε τον επόμενο σταρ, κάποιον τόσο σημαντικό που οι ερωτήσεις σε αυτόν να είναι προσωπικές Σοφιστικέ αναφορές στα παλιά για αναμνήσεις του παιδικές, εμπνεύσεώς του πηγές Για παράδειγμα, οι εφηβικές του εμμονές Κι οι φόβοι μας και το στρες μη δεν πετύχουν οι φιλοδοξίες του οι κενές Lifestyle, ξεχνάμε με σύνεση σήμερα τα όσα χτες ορίσαμε ως προβλήματα στις βαρετές μας ζωές Γυρεύουμε τις μικρές πηγές ναρκισσισμού έστω ένα είσαι μια χαρά για αναπτέρωση του ηθικού Πίσω στους ρόλους όμως αφού βρήκα άλλη μια ακολουθία: εξού και το ό,τι θρέφει ή τρέφεται με εξουσία Κινούμαι λοιπόν παρατηρώντας τον κόσμο κυρίως ψυχολογώντας κι εμένα παράλληλα, διορθώνοντάς με πλαγίως κι αν αργεί ως το πρωί να βγει ο ήλιος ύπνος δε θα με πάρει. Τελευταία κοιμάμαι σπανίως Τα άσπρα γάντια του δεν μαρτυρούν πως είναι ψυχολόγος Και τα μάτια του κανένας δεν τα βλέπει, υπάρχει λόγος Το πρωί ένα με τον κόσμο όμως το βράδυ πάντα μόνος Τα πορίσματα του αμέτρητα κι ό,τι τα κάνει έγκυρα είναι ότι κανονικός δεν είναι αυτός ο ψυχολόγος