Pater Potapios - DSC049 lyrics

είσαι μια τύπισσα πανέμορφη κι εγώ ένας τυπικός Κουασιμόδος κι αφού πυλώνας της κοινωνικής μας διεπαφής είναι η εμφάνιση αντιμετώπιση άνιση βλέπω αν εσύ βλέπεις άνεση βλέπεις η άλεση δε λειτουργεί όπως η άφεση δηλαδή την άφιξη του σωτήρα όταν όλοι 'γιναν αλάθητοι γιατί κάποιοι μείναν ανάλεστοι καθώς ο καλός μύλος όλα δεν τα...αλέθει όπως λένε πολλοί, ενώ κρύβουν πολλοί πως μας απασχολεί πολύ ποιο σιτάρι θα πάρει ο μύλος για αλεύρι κι είναι λογικό εγώ έτσι να σκέφτομαι εγωκεντρικά γρανάζια στον εγκέφαλο μου στρέφονται κι είναι λογικό εγώ έτσι πως με αδικείς να σκέφτομαι κι ενώ εκεί πάμε μαζί εγώ, εδώ μόνος πάλι πορεύομαι είναι στα αλήθεια η αυταπάτη ο μύθος η δεισιδαιμονία που αδιάκοπα σε λάθη σέρνει, όχι η κακοτυχία μια κοινή παρεξήγηση ευκολότερα την δέχομαι αν μετατραπεί με τον καιρό σε λαϊκή σοφία φέραμε έναν παπά για εξορκισμό τον έξω από δω έξω από δω οι ευχές μας δεν κράτησαν αγιασμός και μύρος ψέλνοντας έξω από αυτό και μέσα το δωμάτιο πλημμύρισαν Θόρυβοι και νυχιές απότομα από το κάτω πάτωμα απειλητικά ακούστηκαν Το υπόγειο μας καλούσε ελάχιστα από μας άτομα άτολμα να παν να δουν σκέφτηκαν το μόνο παιδί που αγρυπνεί για να δει αν η πόρτα θα μείνει κλειστή μένει ακίνητο προσέχει τα πάντα ντουλάπα και κτήνος που μέσα της ζει ξαπλώνει μαζί με ότι έχει πάρει τη μέρα να πιάσει οτιδήποτε μένει κει μέσα και βγαίνει τη νύχτα κι αρπάζει παιδάκια χωρίς να ακουστεί αρκούδα έχει για φύλακα όσο θάρρος μια κλωστή του δίνει βάμβακας και ύφασμα άλλο τόσο δίνει φόβο το ότι όλα είναι ήρεμα η αναμπουμπούλα έρχεται, ξέρει, όπως και ο μπαμπούλας σύντομα και όλα θα γίνουν σίγουρα, για τον μικρούλη μας ήρωα χιλιοστά αφού απέχει πια από του κακού τα σύνορα φέροντας όλα τα σύνεργα κι όλα όντας πιθανά ανοίγει την πόρτα γρήγορα μα δεν υπήρχε τίποτα έπειτα ο μαύρος θα φάει το φαΐ του αναλόγως τη διαγωγή του την ποσότητα της τροφής του κερδίζει όντας καλό παιδί στη ζωή του δύναμη εν δυνάμει είναι ελεύθερος να δει ό,τι θέλει μπροστά απ' την ντουλάπα δε βλέπουνε τίποτα κάποιοι.. άλλοι, κάτι να βγαίνει Θόρυβοι και νυχιές απότομα από το κάτω πάτωμα πάλι νύχτα ακούστηκαν Το υπόγειο μας καλούσε ελάχιστα από μας άτομα άτολμα να παν να δουν σκέφτηκαν φέρανε έναν παπά οι υπόλοιποι τον έξω από δω έξω από δω οι ευχές τους δεν κράτησαν αγιασμός και μύρος ψέλνοντας έξω από αυτό και μέσα το δωμάτιο πλημμύρισαν ομνύουν κάθε τόσο να αρχίσουν πιο καλή ζωή μα η νύχτα τους υπόσχεται κι αυτοί ξαναπηγαίνουν