Dy dei kaamst my yn 'e mjitte en do rûnst Sjongend op it strân, ik waaide út en ergens Fleach de wylster foarby yn in wolk fan mist It hindere net, dy dei wie lang genôch foar ús Sacht helle ik de wylster oan, do hiest my By de hûd krigen en de sinne sakke dy dei Swier myn hert yn, doe't dyn skriemen skril Syn twa wjukken bruts, syn snaffel skeinde Ik waard it donkere binnenste fan dyn ferhaal En yn myn donkerste binnen waard ik in fûgel Do seidest, jou my dyn wiete, tsjustere blik Jou my dyn hannen en jou my hiel dyn hert Mar de nacht is foarby, de wylster sit deunby De rûzige see, en hy fluitet syn eigen ferhaal Wat witsto fan fertriet, it is myn jas hjoed Lit my de hûd, lit my myn gouden wjukken En asto my op in winterdei wer sjongen hearst Dan witst hoefolle kleur at dit iensum hert hat Ik waard it donkere binnenste fan dyn ferhaal En yn myn donkerste binnen waard ik in fûgel