[Строфа 1: Паки]
Ме носат улици кон дома, со улици во темен град
Имам улица под нога, улица имам со став
До мојот дом имам долг пат пешки
Не долг пат, пречки, е долго временски
Нема неприлики, ова е истокот на Скопје
Кај што денот се буди кога зад аголот е ноќе
Тогаш и мислите се свежи
Тогаш и патот е спореден, а од мислите сме поети
А накај дома имам слики
Прилики, неприлики, плитки да завидува Да Винчи
Не се споредува улица со уметност
Станав уметник што растев у ова место
А ова место е инпровизиран пад, не пат
Па можеби тоа е клучот за нас
А мојот клуч е асфалт бидејќи мислам
Тука пишав прва лирика, а не сум бирал
А кога бирам, ова не е мојот дом, Бојан
Трибините ни беа само рап, сон, но
Душевно гинеме пред полноќ
Не знам колку знаеш ти, но ние сме виделе доста добро
[Рефрен]
Овде нема втора шанса
И кога гинеш, гинеш, нема ниту да те прашаат
На улица ти не си банда
И кога пукаш, пукаш, но пази, самиот се закопа
И нека не се крева прав
Улица имам во гради, ама не сум улица јас
А јас сум тоа што го сакам
И не сум тоа што мислат, ги молам сите да се замолчат
[Строфа 2: Паки]
А мало дете гледа улица ко темен агол
Гледа гане, гледа бизниси, коли и замор
Го гледа рапот на улица, но без страв
Не гледајќи повеќе од метар, два, метар мрак
Има и пострашен акт од рап у мрак
Има поладен нож од скакулец на наркоман
Кога во израз паѓа скалпер
Тогаш ножеви се слаба алка ако пикнат си унатре
И не се свесни кај е кешот
Не е во гане, ни ган, е во бубрези на твое детство
Во слабина на старка
Па од нејзината чанта поклонот е лимен сандак
На кој ќе пишува во срцата на сите
Внатре има парчиња и парчиња, но не и лице
Па и улицата тогаш ќе стане име кога
Од неа трепери секое младо лице
Каде си? Сине, каде си момак?
Улицата е твоја крв, но не и мојата солза
Или ќе градиш патишта или си паднат
Улица ти одзема, а Скопје нема втора шанса
[Рефрен]