[Dexon]
Οι άνθρωποι φοράνε μάσκες για να κρύψουν τα αισθήματά τους. Φοράνε ψεύτικες μάσκες με ψεύτικα ζωγραφιστά χαμόγελα, δείχνοντας τα ψεύτικα συναισθήματά τους, μέσα σ' έναν ψεύτικο χάρτινο κόσμο, σαν ζωγραφιά μικρού παιδιού δουλεμένη στο χέρι με κόπο, κολλημένη στον τοίχο προ Χριστού. Ήρθα ν' ανοίξω την πόρτα του μυαλού σου, όμως είναι κλειδωμένη σαν σφραγισμένο μυστικό, μου δείχνεις την αξία του χάρτινου θεού σου, σαν ματωμένη επιγραφή σε τάφο σκοτεινό, σε κοιτώ κατάματα, μόνο στα μάτια βλέπω την αλήθεια, μην το πάρεις κατάκαρδα, μα κρύβεις μεγάλο πόνο μες στα στήθια. Μ' ένα ψεύτικο προσωπείο κρύβεις τις εκφράσεις του προσώπου κι όλη η ζωή σου μοιάζει σαν ένας μύθος του Αισώπου, όπου σε βρω σε κάποιο δρόμο έχεις το κεφάλι σου σκυφτό για δικό σου λόγο. Τέρμα τ' αστεία. Θ' αλλάξει η κοινωνία όταν όλοι μας πετάξουμε τα ψεύτικα προσωπεία
[Tex]
Ότι κι αν βλέπω μπρο, τίποτα δε μου μοιάζει αληθινό. Είναι απλό το πως αυτό η κοινωνία οδεύει στο γκρεμό, ε και τι με αυτό; Γάμα τα όλα, υπάρχει το ρευστό, γιατί είναι το μόνο που κυριαρχεί στο σήμερα μπρο. Μπροστά μου οθόνες, στο χρώμα γκρι να δείχνουν εικόνες, γύρω μουντά τα βλέμματα αφού τα σφίγγουν αγχόνες, καθώς θες να βασιστείς κάπου, το δίκιο σου το βρες; ή μήπως ψάχνεις ακόμα αφού δεν παίζουν κανόνες; Μένω στο σήμερα που είναι όλα εφήμερα, το τι ζητά η καρδία μου το ξέρω σίγουρα, γύρω πουστιά παίζει, στο λέω αναμφισβήτητα. Φίλος στην έπαιξε για φράγκα, μάγκα στάνταρ ζήτημα. Για κοίτα γύρω σου ζωγραφιστά τα πρόσωπα μοιράζουν το ψέμα σε σένα φίλε πάντα απλόχερα, γι' αυτό και γάμα όποιον σου τη βγει διπρόσωπα γιατί αν υπομείνεις όλα θα είναι δυσκολότερα