καθε βραδυ μια ωρα λιγο πριν ερθει το φως
ενα ταξιδι ξεκινα
μοναδικος μου προορισμος να αφησω κατι
στο χαρτι αλλιως
θα ερθουνε χειμωνες που δε θα χω λογο
πια να πιστευω
πως μια μερα θα ξεφυγω απ τη καταρα
που φωναζει εισαι απλα ενας θνητος
μοναχα τρελα στο τοπο αυτο
στατιστικα δεν ξερω πια αν παιζει
να βρω ενα τυπο που να λεει ας το κανουμε και αυτο
καθε κουβεντα του να σταζει κατι πιο αληθινο
το μονο που μεινε ειναι καποιες στιγμες να εθιστω
απο εθισμους ετσι κι αλλιως δεν ημουνα υπηρξα ποτε απων
κοντρα στο τιποτα να δημιουργουμε κατι
διχως το κατι νιωσε λιγο! εγω και συ θα ειμασταν απλα ενα κομματι
της σιωπης που απο μικρος κραταω ενα τεραστιο γινατι
αναμεσα στη θλιψη η την οργη η μονη αποσταση
ειναι το πως θα το διαχειριστεις
χιλιαδες οροι διχως νοημα που απεναντι θα βρεις
να λενε αυτο ειναι που θες το αλλο ψαξε να το βρεις
και οσο ψαχνεις καταληγεις στη διεξοδο του να απομακρυνθεις
ζητας το χαδι απο ανθρωπους
που στα ματια δε θελεις καν να τους δεις
σαν νεκροζωντανος που ψαχνει ενα χερι να κρατηθει
επιβατης λεοφωρειου σε καθε σταση και απο μια φυλακη
μια κυκλικη διαδρομη! στο χθες ισως στο αυριο
γιατι στο σημερα δε παιζει κατι να συμβει
ποια ανατροπη? ακομα και η ομιχλη που τυφλωνει
πλεον μου φαινεται τυφλη
ενα πηγαδι εχει γεμισει απο γνωριμα γιατι
γιατι ενω εγω ειμαι εδω εσυ εισαι παντα εκει?
γιατι το ζεις ενω εγω απλα περιμενω στη γραμη?
γιατι πονας τοσο πολυ πριν χρειαστει?
γιατι οταν χρειαστει η πληγη σου εχει ηδη γιατρευτει?
γιατι σε νοιαζει το γιατι
οταν μπορεις στο σιγουρα να ακροβατεις?x2
πνιγμενος στην πλασμενη ατμοσφαιρα
της αυταρεσκιας απροσμενα χαμενος
σε στιχους χωρις συναισθημα
διχως πνοη διχως αξια στη πνοη
διχως τα ευσημα που θα φερνε η ροη
παντα ευαλωτος στο παραμιλητο
οσο εσυ υπoκρινεσαι και λες πως εισαι δω
ε ναι ειναι αγενεια να μην ακους τρελο
μα οταν χανεται γινεται ενοχλητικος
εισαι κακος ηθοποιος για αυτο και εχεις κοινο
κλεβεις την αυρα τους στο χωρο
το εργο παρανοικο
δε θελω να κανω κακο
και οσο δε βλεπουνε το λαθος
μαλλον δε θα μαι σωστος
δε θελω να το εξηγω
μου πηρε χρονο να πνιξω το μισος που χα
για το καθε σου λεπτο
μου πες πως στηνω καταστασεις
ζητιανευοντας την αισθηση
εσυ που καθε ψυχολογικη σου εξεγερση
κινηται παντα σε παρενθεση
δεν εισαι δογμα αλλα αιρεση
ενα μπαλονι που δε μοιαζει με τα αλλα
γιατι ο αερας μεσα του νιωθει κενος
απιστευτα κυνικος
τοσο που καποιοι το ειδαν μεχρι και ρομαντικο
παντα εισαι καλα
μα θες το ερωτηματικο
πιστευεις παντα στο ψυχολογικο στοματικο
αυτο κανεις εσυ...οι αλλοι το ειδαν συνουσια..
σιγουρα χαθηκε η ουσια