Langt liggur slóð þín,
dóttir mín góð,
um fjöll og um dali,
fjarlægt land.
Þar sem ég áður
reikaði þjáður,
leitandi skjóls um eyðisand,
reikaði einn um eyðisand.
Liggi þín leið um
lágský á heiðum,
þokuna glæðir mánans skin.
Spor mín í sandi,
sífelldur vandi.
Láttu þau hverfa í hyldýpin,
hverfa í kolmyrk hugdjúpin.
Finn þína eigin slóð.
Fegurri verður leiðin þín.
Far þína eigin slóð.
Fetaðu ekki í förin mín.
Forðastu, dóttir, fótspor mín.
Stundum ekkert sést,
hvorki fjöll né firðir,
þá auðnin er alger,
allt er týnt.
Ekki glata voninni,
barnið mitt.
Höfuðið berðu
hátt og þá sérðu
allt sem var hulið þinni sýn.
Þá sérhver hríð
mun reynast þér blíð
og áður en varir sólin skín.
Senn mun hún verma sporin þín.