Ég settist við að semja
sorgarþrungið ljóð,
sökkti mér í sporin,
slökkti hjartans glóð.
Birtist mér þá brosið
og blíðu augun þín.
Þá bráðnar sálin mín.
Þú lætur heiminn ljóma
svo lýsist hjartans tóm.
Orð sem áður særðu
nú ýlfur eru og hjóm.
Ekkert lengur ergir,
eymdin flogin frá,
því þú ert okkur hjá.
Hví að gráta horfin spor og hulda slóð?
Hvítur snjórinn sefar okkar sorgarhljóð.
Hvað sem líf þitt hendir,
hvert sem hníga strá,
engan ljótan endi,
Emma, muntu sjá.
Því allt sem sundur tætist
fæst einhvern tímann bætt.
Við um það getum rætt.