Σε μια γραμμή τόσο ευθεία και τόσο απόλυτη/
Σε αυτή που πάντα επιστρέφαμε ξυπόλητοι/
Εκεί γυρίζουμε όταν κυνηγιέται ο νους μας/
Εκεί κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/
Και ζούμε όσο μια λάμψη στον Γοργοπόταμο /
Κρατάμε όσο ένας χορός σε ένα βράχο απότομο/
Αυτά τα μέρη είναι φτιαγμένα από το αγέρι/
Απ’ τα λόγια του Ρίτσου, την ματιά του Σεφέρη/
Με αυτά περνάμε εμείς τους φασιστοαιώνες/
Σε Πίνδους Δερβενάκια σε Ρούπελ και Μαραθώνες/
Στου κλαρίνου τον ήχο, του Σολωμού τον στίχο/
Μπροστά στα πολυβόλα στης Καισαριανής τον τοίχο/
Κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/
Κάτω απ την ιστορία μας και πάνω απ’ τους θεούς μας/
Εκεί που τα παιδιά των ανθρώπων παίζουν ακόμα/
Κάτω απ’ τον τάφο του Χριστού πάνω απ’ τον Παρθενώνα/
Και μείς επάνω στου πολέμου αυτού την μαύρη κόχη/
Μασάμε το δίχτυ σα ψάρια μέσα στην απόχη/
Μετά την προδοσία του φιλιού έρχεται η λόγχη/
Στα πιο σκυφτά μας ναι και στα πιο μεγάλα όχι/
Κάτω από την παχιά σκιά των αγαλμάτων μας/
Πάνω στην μέθη των φρικτών συναισθημάτων μας/
Εμείς χορεύουμε θάβοντας τους δικούς μας/
Εκεί κάτω απ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/
Κάτω απ’ τους τρούλους και πάνω απ’ τα αετώματα/
Με δυο πελάγη που πάντα ξεβράζαν πτώματα/
Πάνω σε μια γραμμή θα σβήνει πάντα ο νους μας/
Εκεί κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/
Αυτή η γραμμή είναι χαμένη στο σκοτάδι/
Συντρίβεται από κάποιον διάβολο και κάποιον Αδη/
Μα αυτή ξαναγεννιέται σα παιδί μες το Dachau/
Μέσα στο μικροσκόπιο κάποιου Παπανικολάου/
Μοναχή της σε κάμαρες κλειστές με ένα πείσμα/
Αυτή η γραμμή διαθλάται σαν το φως μέσα στο πρίσμα/
Και έτσι φωτίζεται αυτός ο ουρανός/
Έτσι ραγίζει την πέτρα της Επιδαύρου ο χορός/
Και η πέτρα γίνεται γλυπτό και κραυγή/
Και αυτά τα χώματα ποτίζονται με αξίες και οργή/
Και αυτή η γραμμή περνάει απ’ τη μάνα που φίλα με στοργή/
Και από τα χέρια ενός πατέρα που τροχίζει τη γη/
Πάντα θα υπάρχει ένας Βάρναλης να γράφει βαθιά/
Και ένας Μάνος να φτύνει πάνω στο κτήνος καρφιά/
Και η αλήθεια του Κάλβου περιπλανιέται βαριά/
Μα εσείς δεν έχετε ούτε αρετή ούτε τόλμη καμιά/
Κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς κάθε λαού/
Υπάρχει η τέχνη και η επιστήμη του νου/
Και οι ιδέες που ξεπλένουν την βρωμιά του κενού/
Μα εσείς δεν είστε από δω, θα είστε από κάπου αλλού/