Ήταν μια μέρα που ξημέρωσε αργά/
Που την προηγούμενη δεν έπεσες για ύπνο γοργά/
Ήταν η μέρα που δεν έγινε η ψυχή μας κιμάς/
Ήταν η πρώτη μας ημέρα που σκεφτήκαμε εμάς/
Αυτός ο κόσμος δε πεθαίνει για ό,τι έχει φτιαχτεί/
Σα τον κισσό πάνω στο χρόνο ψάχνει να αναδειχθεί/
Ήταν εκείνη η πρώτη μέρα που δεν πήγαν δουλειά/
Γιατί καθίσαν στο κρεβάτι κι αντάλλαξαν φιλιά/
Ήταν εκείνη η πρώτη μέρα που έμεινες στη φωλιά/
Γιατί έψαξες σ' εσένα και όχι που ειν'τα κλειδιά/
Ένα πρωί που απ' την ψυχή σου έφυγε όλη η σκουριά/
Εκείνο το πρωί οι γονείς σου κάναν κι άλλα παιδιά/
Ήταν εκείνη η πρώτη μέρα που μου είπες μπορώ/
Μου χαμογέλασες γλυκά και βγήκες απ' τη σωρό/
Η ώρα έχει πάει δέκα και ακόμα απορώ/
Γιατί σε βλέπω χαμογελαστό μετά από καιρό/
Εκείνο το πρωί σκεφτήκαμε εμάς/
Και δε γουστάραμε να γίνουμε οι σκλάβοι της χρονιάς/
Όλο πεθαίνεις για τους άλλους ζήσε λίγο για μας/
Φέρε μου πίσω αυτή τη μέρα που σκεφτήκαμε εμάς/
Ήταν η μέρα που σκεφτήκαμε εμάς/
Που όλα τις τα δευτερόλεπτα κυλούσαν για μας/
Ήταν η μέρα που δε σ‘ ένοιαζε τι λέει ο ντουνιάς/
Είχες την αύρα του νερού και τη μορφή της φωτιάς ναι/
Ήταν η μέρα που σκεφτήκαμε εμάς/
Τότε που όλα σου τα θέλω ήτανε μόνο για μας/
Κι έπαιζες όπως παίζουν τα παιδιά της γειτονιάς/
Είχες το χρώμα του ουρανού, τη μυρωδιά της στεριάς/
Εκείνο το πρωί θυμάμαι να μιλάς με πυγμή/
Και στην τηλεόραση δεν κοίταξες για μία στιγμή/
Γιατί αυτοί είναι όλοι ρουφιάνοι και το πήρες γραμμή/
Πως για να ζήσουμε εμείς όρθιοι θα πέσουν αυτοί/
Είναι η μέρα που σκεφτήκαμε εμάς/
Γιατί έχει φτάσει μεσημέρι και εσύ ακόμα γελάς/
Και αυτά τα νιάτα μας πετάνε σαν πουλιά απ΄τα κλαδιά/
Δουλέψαμε και φάγαμε όλοι απ' την ίδια σοδειά/
Και το απόγευμα της μέρας το θυμάμαι καλά/
Δεν εκβιάζανε τους γέρους μας για λίγα ψιλά/
Όσοι μας χλεύαζαν τη μέρα μας κοιτάνε δειλά/
Και οι τύραννοι μας μες στο χώμα σκεπασμένοι καλά/
Αυτή τη μέρα με αγάπησες για πρώτη φορά/
Αν είσαι δίπλα μου στο θέρος θα'μαι κει στη σπορά/
Άμα κρατάς εσύ το νότο, θα' μαι εγώ στο βορρά/
Μπροστά στο ίδιο το απόσπασμα στην ίδια σειρά/
Και ήρθε το βράδυ της ημέρας που σκεφτήκαμε εμάς/
Και σβήσαμε στη ζεστασιά μιας παιδικής αγκαλιάς/
Αυτή η ζωή κρατάει όσο και το φως της φωτιάς/