Οι αποστάσεις μου απ’ το είδος σαφείς/
Φυλακισμένος σε παράξενες μεθόδους γραφής/
Και εκεί πετάω μια ζωή για να την βρουν όσοι ζουν/
Γιατί είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν/
Εγώ γουστάρω κάτι ματιά που δακρύζουν συχνά/
Και τα όνειρα μες την καρδιά σου στοιβαγμένα πυκνά/
Με όσους κρατάνε την ανάσα τους και ακούν την σιωπή/
Με όσους συντρίβουν τον φόβο και όσους νικούν την ντροπή/
Εγώ είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν/
Με αυτόν τον ήλιο, τα δέντρα και τα πουλιά που πετούν/
Με την φωνή και με τα μάτια των παιδιών που με ακούν/
Που ακόμα ψάχνουνε διαμάντια στα σκουπίδια να βρουν/
Εγώ πεθαίνω για γυναίκες που έχουν χείλη καυτά/
Και στα όνειρα τους δίπλα μου έρχονται ξαπλώνουν κλεφτά/
Εγώ είμαι ερωτευμένος με τις θάλασσες που ναι 7/
Και κάθε στίχο που έχω γράψει από τα 17/
Εγώ έχω αφήσει την ζωή μου πάνω σε μια σκηνή/
Ερωτευμένος με την καύλα μου απ’ την πρώτη στιγμή/
Και βγάζω γούστα για να βρούνε όσοι αξίζει να βρουν/
Γιατί είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν/
Και είναι στα αρχίδια μου για μένα όσα πουν/
Εγώ είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν/
Μοιάζουν τα μάτια μου στα μάτια σου παιδιά που γελούν/
Και ακόμα εδώ για δυο μάτια που ποτέ δε θα ρθούν/
Ερωτευμένος με δυο μάτια που ποτέ δε θα δουν/
Όταν ρωτούν τα συναισθήματα οι ματιές απαντούν/
Και αυτά τα μάτια μπρος τα μάτια μου λαούς κυβερνούν/
Ερωτευμένος με όλα όσα την καρδιά μου υπακούν/
Από παιδί ψάχνω ένα αστέρι μέσα του να χαθώ/
Και έναν θάνατο γρήγορο απ’ όλα να λυτρωθώ/
Για αυτό μισώ όσα βολεύονται και εδώ με κρατούν/
Γιατί είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν/
Κλείνω τα μάτια μου και ακούω την σιωπή των αμνών/
Γιατί η σιωπή κάνει τον νόμο να 'ναι των δυνατών/
Η χώρα έχει κουραστεί μα η χώρα είναι όλοι αστοί/
Θα βυθιστεί και αυτοί θα αγναντεύουν στην κουπαστή/
Μα εγώ γουστάρω όλους αυτούς που κάτι διεκδικούν/
Που έχουν θελήσει έχουν σκεφτεί και έχουν βγει να το πουν/
Αυτός ο τόπος έχει λύσεις για όσους τον αδικούν/
Μα όχι αέρα να αναπνέουν ούτε γη να πατούν/
Εγώ θαυμάζω κάτι τύπους που κοιμούνται πρωί/
Γιατί γυρίσαν την μέρα αντιστρέφοντας την ροή/
Εγώ εκτιμάω την αξία κι όχι την απραχτή/
Εγώ αυτοκτονώ σαν κύμα φτάνοντας στην ακτή/
Έχω ένα όπλο στο κεφάλι και ετοιμάζω το ντου/
Με άδειο βλέμμα και τις σκέψεις μου χυμένες παντού/
Και μόνο τότε θα αφήσω τα μουνιά να με βρουν/
Μαζί με όλα αυτά που πάντα στην καρδιά μου υπακούν/