Σ’ οποίο λιμάνι και να βγω ξέρω πως θα ‘σαι και εκεί/
Απέναντι σ’ όλο τον κόσμο τόσο μοναχική/
Οποία στεριά και να πατήσω εκεί θα δίνεις παρόν/
Εσύ ελεύθερη τέχνη ανελευθέρων λαών/
Που βάζεις όνειρα και στόχους στα μυαλά των παιδιών/
Και ήσουνα πάντα σαν την αίρεση στ' αυτιά των πιστών/
Εσύ είσαι, εσύ είσ’ η τέχνη των ατσάλινων τροχών/
Και των χαμένων ονείρων στα ίχνη των μολυβιών/
Και πάει κάπως έτσι, πάει κάπως έτσι που λες/
Με αυτού του κόσμου τους φασίστες εσύ παίζεις μπουνιές/
Για ‘μένα χιπ χοπ είναι καύλα κι είναι λέξη καυτή/
Πάμε να φύγουμε καρδιά μου τι να νιώσουν αυτοί/
Εσύ ανθίζεις όπου οι άνθρωποι δουλεύουν σκυφτοί/
Και φτιάχνεις πλαίσιο ηθικό για το παιδί να κρυφτεί/
Εσύ είσαι φλόγα στη φωτιά στα μάτια των χορευτών/
Εσύ είσαι χρώμα μες στο χρώμα των βαμμένων τειχών/
Και ποιος να νιώσει τι να νιώσει και να θυμηθεί τι/
Εσύ τον σεβασμό απ’ τους λίγους είχες πάντα κριτή/
Και ποιος να νιώσει, τι να πει και να τα μάθει σε ποιον/
Εσύ είσαι φύση που αναπτύσσεται και σπάει το μπετόν/
Για αυτό είσαι τέχνη ανελευθέρων λαών/
Γιατί σε κοινωνίες ανθίζεις κατωτέρων θεών/
Και είναι από πίσω σου στρατιές ανελευθέρων παιδιών/
Εσύ ελεύθερη τέχνη ανελευθέρων λαών
Και πάει κάπως έτσι, πάει κάπως έτσι που λες/
Με αυτού του κόσμου τους φασίστες εσυ παίζεις μπουνιές/
Για ‘μένα χιπ χοπ είναι καύλα κι είναι λέξη καυτή/
Πάμε να φύγουμε καρδιά μου τι να νιώσουν αυτοί/
Και ποιοι να νιώσουν, τι να πουν και να τα μάθουν σε ποιον/
Εσύ είσαι φύση που ανοίγει και που σπάει το μπετόν/
Και είναι από πίσω σου στρατιές ανελευθέρων παιδιών/
Εσύ ελεύθερη τέχνη ανελευθέρων λαών/
Και εσυ ελεύθερη τέχνη θα είσαι πάντα εδώ/
Μες στην καρδιά μου μέσα στο θωρακικό μου κλωβό/
Για να κρατάς με χίλια ζόρια ένα παιδί ζωντανό/
Να του θυμίζεις πριν ανέβω τι σκατά εκπροσωπώ/
Και η ουσία σου είναι εκεί στα ουρλιαχτά των γραμμών/
Στο σεβασμό μέσα σε κύκλους των μεγάλων μαχών/
Και ότι σε πλήγωνε πάντα έβγαινε απ’ το ίδιο καρμπόν/
Από τους μάταιους πόθους των αστικών μας κελιών/
Και όσο κι αν η ξεφτίλα κάποιων μου χαλάει το γλυκό/
Στα μάτια μου θα ‘σαι για πάντα ένα κορίτσι μικρό/
Που στο ένα χέρι του κρατάει τη φωνή μιας γενιάς/
Και στ’ άλλο χέρι του σφιχτά τους νόμους της γειτονιάς/
Από τη μοναξιά των βράχων ως τη γη των θεών/
Και κάτω απ’ τη σκιά των φόβων στις καρδιές των παιδιών/
Εσύ είσαι δρόμος μες στους δρόμους για όποιον θέλει να βρει/
Εσύ είσαι λόγος μες στους λόγους για όποιον έχει να πει/
Και πάει κάπως έτσι, πάει κάπως έτσι που λες/
Ειν’ η ευθύνη σου μεγάλη όταν μιλάς σε γενιές/
Και το μολύβι αυτό είναι όπλο που στα χέρια κρατάς/
Και αυτή η δίψα σου δε σβήνει όσο μακριά και να πας/
Εσύ είσαι η τέχνη των αιώνιων δεσμών/
Μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ των μηχανών/
Εσύ είσαι, εσύ είσ’ η τέχνη φίλων παντοτινών/
Εσύ ελεύθερη τέχνη ανελευθέρων λαών/