Πιάννω φώς που τα αστέρκα τζαι γεμώνω το χαρτί μου
πόψε ανάφκω την φωθκιά μου για να βράσω την φυλή μου
τζαι μαζί μου, έχω ανθρώπους με νησιάνια
που εβουτίσαν τζαι επιάντα που τα πιο βαθκιά καζάνια της ζωής τους
έχω μαζί μου παλλικάρκα
τζαι πριγκίπισσες φτωσιές που έχουν μέσα τους παλάθκια τζαι αξίες
έχω μαζί μου αμαρτίες αγνές τζαι αμετανόητες που εν χώννουν κατζίες…
Έχω μαζί μου κοπελλούθκια που ήταν μες τα γηπεδούθκια
τζαι μετά επιένναν έσσο τους τζαι εκάμνασειν τραούθκια…
Εχω αρφούθκια που εξιάσαν να μιαλήνουν
μα έχω τζαι άλλα που ωρίμασαν πριν ακόμα περπατήσουν…
Έχω δίπλα μου ανθρώπους που ψάχνουν να 'βρουν τρόπους
να αλλάξουν τον κόσμο τζαι ας εν με 1000 κόπους…
Εχω τόπους να πάω τζαι έχουν τόσα να με μάθουν
τζαι το πιο σιμαντικό εχω τζαι σιέρκα να με πίαουν αμαν πέσω…
Τζαι αν καταφέρω τζαι πεθάνω
εφίαν τόσοι πριν που μένα so εννα 'χω τζαι τζιπάνω κάποιον μάλλον…
Εν αμφιβάλλω…
Μα όσπου να έρτει τζίνη η ώρα εννα τους τα ψάλλω τζι' άλλο
Έχω άχτι, μα έχω τον τρόπο να το φκάλω…
Έχω μάτι, ξέρω τι πρέπει να το κάμνω…
Έχω στόμα, τζαι εν φοούμε να μιλώ…
Τζαι έχω φίλους, αντι κοινό…
Κοσσιηνίζω ότι στο δρόμο μου έβρω σαν το τρυπητό
αφήνω να περάσει ότι έσιει μέσα του καλό τζαι εν δυνατό…
Ότι αγάπησα μαζί του εβάδισα τζαι δίπλα μου το κράτησα…
Εν άρκησα να καταλάβω ποιοι εν φίλοι
που μιτσής πάντα αρέσκαν μου όσοι επιάναν την ευθύνη
των πράξεων τους τζαι όσων είπαν στην πορεία…
Πάντα έβρισκα ομορφκιά σε όσους επιάνναν την ουσία!
Τούτους έχω, για τούτους γράφω τζαι μικρόφωνο κρατώ
για τούτους πλάθω…
Τζαι υπάρχω σαν φωνή τους… Τζαι ό,τι πιάσω εν σε τούτους που χρωστώ
τζαι εννα το τάξω στην υγειά τους
τζαι ποττέ εν θα τους ξιάσω…
Έχω δίπλα μου τους λλίους που εγνώρισα
τζαι είδαν με για τούτο που πραγματικά είμαι τζαι εν με αρνηθήκαν
με με εκάμαν να τους νιώσω ότι θέλουν να βρουν κάτι
εγωιστικό ή δόλιο μεσ' σε τούντο μονοπάτι…
Έχω ¨φούντες τζαι μπύρες¨ που λαλεί τζαι ο Αμολόητος
μα είμαι αφιλόξενος τζαι ασυναρμολόητος
για όσους εσκεμμένα εξίασα πιο πάνω
τζαι εν για τους αναφερόμενους που αντέχω τζαι ραππάρω…
Έχω άχτι, μα έχω τον τρόπο να το φκάλω…
Έχω μάτι, ξέρω τι πρέπει να το κάμνω…
Έχω στόμα, τζαι εν φοούμε να μιλώ…
Τζαι έχω φίλους, εγώ έτσι έμαθα να ζω…
Έχω μαζί μου πελλούς που εδεχτήκαν την πελλάρα τους
τζαι είπαν να αγκαλιάσουν την αιώνια κατάρα τους:
να ζήσουν, όπως μπορούν τζαι να αγαπήσουν
ότι τζίσουν, τζαι ότι στο θκιάβα τους γνωρίσουν…
Εχω αδέρφκια που αρνούντε να πεθάνουν
τζαι χωρίς πόθκια ακόμα μπόρουν ούλλα να τα κάμουν…
Όι σαν άλλους, που εν αρτιμελής παράλυτοι
τζαι ούλλοι μέρα κλέουνται επειδή εν τάχα άτυχοι…
Έχω φίλες που τες ομόρφυνε ο πόνος
γιατι εν εστρώθειν βολικά για ούλλους μας ο δρόμος…
Τζαι ο χρόνος για άλλους τζιλά σαν το μαρτύριο
ειδικά αμαν έσιεις πόμπες να σου κάμνουν εγερτήριο!
Έχω αλήθκειες, σαν τα σπαθκιά πας τα χαρκιά μου
τζαι σε λλίο εννα κάμω ένα βιβλίο για τα παιθκιά μου
με απορίες, που εν εκατάφερα να λύσω
ούλλα τα άλλα σαν παρεας τους μαζί τους θα τα ζήσω…
Έχω άχτι, μα έχω τον τρόπο να το φκάλω…
Έχω μάτι, ξέρω τι πρέπει να το κάμνω…
Έχω στόμα, τζαι εν φοούμε να μιλώ…
Τζαι έχω φίλους, αντι κοινό…
ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΖΩ