Þor' ekki að snerta
þori ekki að fá
Móðan á glerinu hún fær mig til að sjá
Fegurð þess er skilur þann
Sem geymir hræddan man
Mér fannst ég eitt sinn þekkja hann
Eilífðin hún skilur ein
Litrof tilfinninga, mildar mein
Seinna meir munt þú vita hvar ég er
Aldrei aftur ég sést nema fari á betri veg
Snert'ei lengur það, sem að ekki er
Værum rómi ég sýng til þín
Taktu í taumana
Sönn er sú saga
En braust þó ekk' úr skel
Mikið er það undarlegt að líða sjaldan vel
Túngumál tímans er víst óútskýranlegt
ég honum framtíð mína sel
Heimurinn hann skilur einn
Að myrkursins vegur er beinn
Seinna meir muntu vita hver ég er
Aldrei aftur ég sést nema af-villilst ég
Snert'ei lengur það sem ég ekki sé
Værum rómi nú sýng til þín
Gríftu í taumana