Rozdział 14
Ap 14,01 Potem ujrzałem: A oto Baranek stojacy na górze Syjon, a z Nim sto czterdziesci
cztery tysiace, majace imie Jego i imie Jego Ojca wypisane na czołach.
Ap 14,02 I usłyszałem z nieba głos jakby głos mnogich wód i jakby głos wielkiego gromu.
A głos, który usłyszałem, [brzmiał] jak gdyby harfiarze uderzali w swe
harfy.
Ap 14,03 I spiewaja jakby piesn nowa przed tronem i przed czterema Zwierzetami, i
przed Starcami: a nikt tej piesni nie mógł sie nauczyc prócz stu czterdziestu
czterech tysiecy - wykupionych z ziemi.
Ap 14,04 To ci, którzy z kobietami sie nie splamili: bo sa dziewicami; ci, którzy Barankowi
towarzysza, dokadkolwiek idzie; ci sposród ludzi zostali wykupieni na
pierwociny dla Boga i dla Baranka,
Ap 14,05 a w ustach ich kłamstwa nie znaleziono: sa nienaganni.
Ap 14,06 Potem ujrzałem innego anioła lecacego przez srodek nieba, majacego odwieczna
Dobra Nowine do obwieszczenia wsród tych, którzy siedza na ziemi,
wsród kazdego narodu, szczepu, jezyka i ludu.
Ap 14,07 Wołał on głosem donosnym: ”Uleknijcie sie Boga i dajcie Mu chwałe, bo godzina
sadu Jego nadeszła. Oddajcie pokłon Temu, co niebo uczynił i ziemie,
i morze, i zródła wód!”
Ap 14,08 A inny anioł, drugi, przyszedł w slad mówiac: ”Upadł, upadł wielki Babilon,
co winem zapalczywosci swego nierzadu napoił wszystkie narody!”
Ap 14,09 A inny anioł, trzeci, przyszedł w slad za nimi, mówiac donosnym głosem:
”Jesli kto wielbi Bestie, i obraz jej, i bierze sobie jej znamie na czoło lub
reke,
Ap 14,10 ten równiez bedzie pic wino zapalczywosci Boga przygotowane, nierozcienczone,
w kielichu Jego gniewu; i bedzie katowany ogniem i siarka wobec swietych
aniołów i wobec Baranka.
Ap 14,11 A dym ich katuszy na wieki wieków sie wznosi i nie maja spoczynku we dnie
i w nocy czciciele Bestii i jej obrazu, i ten, kto bierze znamie jej imienia”.
Ap 14,12 Tu sie okazuje wytrwałosc swietych, tych, którzy strzega przykazan Boga i
wiary Jezusa.
Ap 14,13 I usłyszałem głos, który z nieba mówił: ”Napisz: Błogosławieni, którzy w
Panu umieraja - juz teraz. Zaiste, mówi Duch, niech odpoczna od swoich
mozołów, bo ida wraz z nimi ich czyny”.
Ap 14,14 Potem ujrzałem: oto biały obłok - a Siedzacy na obłoku, podobny do Syna
Człowieczego, miał złoty wieniec na głowie, a w reku ostry sierp.
Ap 14,15 I wyszedł inny anioł ze swiatyni, wołajac głosem donosnym do Siedzacego na
obłoku: ”Zapusc Twój sierp i zniwa dokonaj, bo przyszła juz pora dokonac
zniwa, bo dojrzało zniwo na ziemi!”
Ap 14,16 A Siedzacy na obłoku rzucił swój sierp na ziemie i ziemia została zzeta.
Ap 14,17 I wyszedł inny anioł ze swiatyni, która jest w niebie, i on miał ostry sierp.
Ap 14,18 I wyszedł inny anioł od ołtarza, majacy władze nad ogniem, i donosnie zawołał
do majacego ostry sierp: ”Zapusc twój ostry sierp i poobcinaj grona
winorosli ziemi, bo jagody jej dojrzały!”
Ap 14,19 I rzucił anioł swój sierp na ziemie, i obrał z gron winorosl ziemi, i wrzucił je
do tłoczni Bozego gniewu - ogromnej.
Ap 14,20 I wydeptano tłocznie poza miastem, a z tłoczni krew wytrysneła az po wedzidła
koni, na tysiac i szescset stadiów.